نــا گـفـته ها !

بعضی از ما آدمها  آدم های به شدت منفعت جویی هستیم. تا جایی که دین با ما راه بیاد ما هم با دین راه میایم. ولی وقتی که مثلا دین خلاف میل و علاقه ی ما چیزی دیگری بگوید میگوییم : آآآآآ دیگه نشد... تا این جا که برای من مشکلی نداشت حرفتو گوش دادم ولی اینجا راه ما جدا میشه تا بعد از این که این کار انجام شد...

نقل می کنند که شخصی از بزرگان یکی از هیئات مذهبی نزد آیت الله العظمی بروجردی (رحمت الله علیه) اومد و گفت آقا جان ما همیشه پای دین ایستادیم و نماز میخونیم و روزه میگیریم و خمس و زکات میدیم و حلال و حروم نمیکنیم و خلاصه سعی میکنیم آدم های خوبی باشیم. ولی خواهشا بگذارید این روز عاشورا رو به حال خودمون باشیم و در ملا عام لخت بشیم و سینه بزنیم و خلاصه تا حد جون دادن بریم برای امام حسین (علیه السلام). یه امروز رو به ما اجازه بدید که هر کاری خواستیم بکنیم...

حضرت آیت الله بروجردی که با تمعنینه اون فرد سوال کننده رو نظاره میکردند فرمودند: اجازه ندارید. اگر که همین یک روز را به حرف  دین گوش نداده و باعث وهن (کاری که باعث سوء استفاده ی دشمنان دین شود) بشوید تمام آن کارهای خوب و پاکتان در نظر نمی آید...

حالا فکرش رو بکنید ما روزانه چقدر به حرف دین گوش میدیم و چقدر هم میزنیم زیر همه چی - و یه جورایی ناخداگاه منکر قضیه می شیم - و انگار نه انگار که بابا ما یه خدا داریم که داره همیشه ما رو نگاه می کنه و می بینه که چه کسی به دستوراتش که همون دین باشه گوش میدند و چه کسانی گوش نمیدند ...

حالا با این صحبت ها ( که سعی کردم خودمونی بگمشون ) و مخصوصا اون داستان بازم میشه که بیایم و بعضی وقت ها با دین باشیم و گاهی اوقات نه ؟؟

با خودمونه ...